- ಭೌತಿಕ ದೇಹಕ್ಕೆ ಸಾವು ಸಂಭವಿಸುತ್ತದೆ
- ದೇಹದ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಕಾರಣಗಳು ಅದರ ವಿನಾಶಕ್ಕೆ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ.
- ಪ್ರವೀಣರು ತಮ್ಮ ದೇಹವನ್ನು ಹೊರಹಾಕುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಅವರ ಪ್ರಯಾಣವು ಉನ್ನತ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತದೆ
- ಸಾವಿನ ಭಯವನ್ನು ನಾಲ್ಕನೇ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಮಾತ್ರ ಜಯಿಸಬಹುದು (ಸಾವಿನ ಆರಾಮದಾಯಕ ಸ್ವೀಕಾರ)
- ಸಾವಿನ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ
ಸಾವು ಜೀವನದ ಒಂದು ಸ್ಥಿತಿಯಿಂದ ಇನ್ನೊಂದಕ್ಕೆ ಪರಿವರ್ತನೆಯ ಹಂತವಾಗಿದೆ. ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಭೌತಿಕ ದೇಹದಲ್ಲಿ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವ ಕಾರಣಗಳು ಮುಗಿದಾಗ ಮತ್ತು ಜೀವಶಕ್ತಿಯು ಮುಂದಿನ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸಬೇಕಾದರೆ, ಭೌತಿಕ ದೇಹಕ್ಕೆ ಸಾವು ಸಂಭವಿಸುತ್ತದೆ. ಒಬ್ಬ ಪ್ರವೀಣನು ಪ್ರತಿ ಉಸಿರಿನಲ್ಲೂ ಸಾವನ್ನು ಗ್ರಹಿಸಬಹುದು ಮತ್ತು ಭೌತಿಕ ದೇಹವು ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಅಂತ್ಯವನ್ನು ಪೂರೈಸುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಅಂಶವನ್ನು ಆರಾಮವಾಗಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಸ್ಥೂಲ ಶರೀರದ ಸೃಷ್ಟಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿರುವ ಪಂಚಭೂತಗಳು ಅದರ ನಾಶಕ್ಕೂ ಕಾರಣವಾಗಿವೆ. ಸ್ವಲ್ಪವಾದರೂ ಆಯುರ್ವೇದವನ್ನು ಅನ್ವೇಷಿಸಿದರೆ ಇದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಎಷ್ಟೇ ಆಂತರಿಕ ಪರಿಷ್ಕರಣೆಯನ್ನು ಸಾಧಿಸಿದರೂ, ದೇಹದ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಕಾರಣಗಳು ತನ್ನದೇ ಆದ ವಿನಾಶಕ್ಕೆ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ ಎಂದು ಒಬ್ಬ ಪ್ರವೀಣ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಸಾವಿನ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ರೋಗ ಮತ್ತು ದೈಹಿಕ ನೋವುಗಳ ಬಾಧೆಗಳು ಇರಬಹುದು ಮತ್ತು ಆದರೆ ಪ್ರತಿರೋಧವಿಲ್ಲದೆ ಆಕರ್ಷಕವಾದ ಸ್ವೀಕಾರವಿದ್ದರೆ ಸಾವಿನಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಹೋರಾಟವಿಲ್ಲ.
ಒಬ್ಬ ಪ್ರವೀಣನು ಪ್ರತಿ ಉಸಿರಿನಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟನ್ನು ಮತ್ತು ಪ್ರತಿ ಉಸಿರಿನಲ್ಲಿ ಮರಣವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾನೆ ಮತ್ತು ಇಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಜೀವನದ ನೃತ್ಯವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾನೆ. ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಒಬ್ಬ ಪ್ರವೀಣ ತನ್ನ ದೇಹವನ್ನು ಹೊರಹಾಕಬಹುದು ಏಕೆಂದರೆ ಅವನು ತುಂಬಾ ಆರಾಮದಾಯಕ ಮತ್ತು ಉಸಿರಿನೊಂದಿಗೆ ಪರಿಚಿತನಾಗಿರುತ್ತಾನೆ. ಅವನಿಗೆ ಸಾವು ಕಲ್ಪನೆಯಲ್ಲ ಆದರೆ ಜೀವಂತ ಸತ್ಯ. ಇದು ಜ್ಞಾನೋದಯದ ಫಲಿತಾಂಶವಾಗಿದೆ.
ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನವರಿಗೆ ಸಾವಿನ ಭಯ ಸಹಜ. ನಾವು ಅಹಂಕಾರದ ಡೊಮೇನ್ ಅನ್ನು ಗುರುತಿಸಿದ್ದರೂ, ಸೀಮಿತ ಆತ್ಮದ ಆಟ ಮತ್ತು ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕವಾಗಿ ಜೀವನದ ಏಕತೆ ಮತ್ತು ನಿರಂತರತೆಯನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರೂ, ಸಾವಿನ ಭಯವನ್ನು ಜಯಿಸಲು ಅದು ಸಾಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಭಯವು ನಮಗೆ ಅಂತರ್ಗತವಾಗಿರುತ್ತದೆ, ಇದು ದೇಹ ಮತ್ತು ಮನಸ್ಸಿನ ಸ್ವಯಂ ಸಂರಕ್ಷಣೆಯ ಭಾಗವಾಗಿದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ, ಒಬ್ಬರು ಎಚ್ಚರಗೊಳ್ಳುವವರೆಗೆ ಮತ್ತು ನಂತರ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಜ್ಞಾನೋದಯವಾಗುವವರೆಗೆ, ಈ ಭಯದಿಂದ ಪಾರಾಗಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.
(ಸಾವಿನ ಬಗ್ಗೆ ಎಷ್ಟೇ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡರೂ ಅದು ನಮ್ಮ ಎಚ್ಚರ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದೆ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಎಚ್ಚರದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಸಾವಿನ ಭಯದಿಂದ ಪಾರಾಗಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ನಾಲ್ಕನೇ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರುವ ಜೀವಿಯು ಭಯವನ್ನು ಹೋಗಲಾಡಿಸಬಹುದು)
ಮರಣವನ್ನು ನಿರ್ಭಯವಾಗಿ ಸ್ವೀಕರಿಸಲು ಬಯಸುವ ಯಾರಾದರೂ ನಾಲ್ಕನೇ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸುವ ಮೂಲಕ ದೇಹವನ್ನು ಹೊರಹಾಕುವ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಕಲೆಯನ್ನು ಕರಗತ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಒಬ್ಬ ಪ್ರವೀಣ ತನ್ನ ದೇಹವನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಬಿಸಾಡಿದ ನಂತರ, ಮುಂದಿನ ಪ್ರಯಾಣವು ಸ್ವತಃ ಮತ್ತೊಂದು ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ, ಇದು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಅಸಾಧಾರಣವಾಗಿದೆ. ಪ್ರಬುದ್ಧ ಪ್ರವೀಣನಿಗೆ ಮುಂದಿನ ದಾರಿಯು ಉನ್ನತ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಪ್ರಪಂಚಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ.
ಸಾವಿನ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ -
ಮರಣವು ಭೌತಿಕ ದೇಹಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಜೀವಶಕ್ತಿಗೆ (ಆಂತರಿಕ) ಬದ್ಧವಾಗಿರುವ ಮತ್ತು ಅದರ ಪ್ರಯಾಣವನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸುವ ಜೀವನದ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಶೇಷಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲ. ಸಾವಿನೊಂದಿಗೆ, ವಹಿವಾಟಿನ ಸ್ಮರಣೆಯು ಅಳಿಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ, ಆದ್ದರಿಂದ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನವರು ನಮ್ಮ ಹಿಂದಿನ ಜೀವನವನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಅದು ಸ್ಮೃತಿಯ ಸ್ವರೂಪವೇ, ಸ್ಮೃತಿಯು ಹಿಂದಿನ ಘಟನೆಗಳ ರೆಕಾರ್ಡಿಂಗ್ ಅಲ್ಲ ಆದರೆ ಮರುಸ್ಥಾಪನೆಯ ಮೂಲಕ ಜೀವನವನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು. ನೆನಪಿಗೆ ಸಂದರ್ಭ ಬೇಕು. ನಾವು ಜೀವಿತಾವಧಿಯಲ್ಲಿ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಮರೆತುಬಿಡುತ್ತೇವೆ, ಆದ್ದರಿಂದ ಜೀವನದುದ್ದಕ್ಕೂ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ನೆನಪಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದು ಪ್ರಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಅಪರೂಪದ ವಿದ್ಯಮಾನವಾಗಿದೆ.
ಮರಣದ ನಂತರ ಮುಂದಿನ ಜನ್ಮ ಬರುವವರೆಗೆ, ನಾವು ಕ್ಷಣಮಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಈ ಪ್ರಪಂಚದ ಅಶಾಶ್ವತತೆ ಮತ್ತು ಭ್ರಮೆಯ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಜೀವನದುದ್ದಕ್ಕೂ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಇರುವ ಆತ್ಮದ ಆ ಭಾಗದ ಒಂದು ನೋಟವನ್ನು ನಾವು ಪಡೆಯುತ್ತೇವೆ, ಆದರೆ ನಾವು ಅದನ್ನು ಎಂದಿಗೂ ಗಮನಿಸಲಿಲ್ಲ. ಈ ಜೀವಶಕ್ತಿಯೇ ನಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾ ಸಮಯದಲ್ಲೂ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಚಾನೆಲ್ ಮಾಡುವುದು, ಪ್ರತಿ ಘಟನೆಯನ್ನು ರೂಪಿಸುವುದು, ಪ್ರತಿ ಸ್ಫೂರ್ತಿಯನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕುವುದು, ನಮ್ಮ ಏರಿಳಿತದ ಮೂಲಕ ನಮ್ಮನ್ನು ನೋಡುವುದು, ಯಾವುದೇ ಪ್ರಭಾವಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗದಂತೆ, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ವೀಕ್ಷಿಸುವುದು, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಅಸಾಮಾನ್ಯ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆಯಿಂದ ಸಂಯೋಜಿಸುವುದು; ಕಾಸ್ಮಿಕ್ ಭೂದೃಶ್ಯಕ್ಕೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ತನ್ನದೇ ಆದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹರಿಯುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಾವು ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಇನ್ನೊಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅದರ ಧ್ವನಿಯನ್ನು ಕೇಳಿರಬಹುದು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಇದು ಆಂತರಿಕ ಕರೆ, ಎಚ್ಚರಿಕೆ ಅಥವಾ ಸಾಂತ್ವನ, ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿ ಸೂಚನೆ ಅಥವಾ ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಲಾಗದ ಆಜ್ಞೆಯಾಗಿದೆ, ಇವೆಲ್ಲವೂ ನಮ್ಮ ಪ್ರಯಾಣವನ್ನು ಸುಗಮಗೊಳಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತವೆ. ಈ ಜೀವಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಆತ್ಮ / ಆತ್ಮ / ಜೀವ / ಅಂತರಂಗ / ಪ್ರಾಣ / ಪ್ರಜ್ಞೆ ಇತ್ಯಾದಿ ಎಂದು ಕರೆಯುವ ಒಂದು ಘಟಕವಾಗಿ ಗ್ರಹಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಜೀವ ಶಕ್ತಿಯು ನಮ್ಮ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಶೇಷವನ್ನು ತನ್ನ ಪ್ರವಾಹಗಳಲ್ಲಿ ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಮತ್ತೊಂದು ಜನ್ಮಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗುವುದರಿಂದ ನಾವು ಸ್ವಯಂ-ನಮ್ಮ ನಿರಂತರ ಸಂಗಾತಿಯ ನಿಜವಾದ ಸ್ವರೂಪದ ಈ ದೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ.
